Ga even terug verstoppertje op het pleintje/veldje in je buurt vroeger. Als je de jongste van alle buurtkinderen was, heb je misschien soms het volgende geroepen: “Ik doe voor spek en bonen mee!” Lekker was dat: geen druk om je best te doen, maar wel meedoen met het spel. Wel de lusten, niet de lasten. Je kreeg er ook altijd een beetje honger van; zin om thuis spek en bonen te eten. Maar waarom roep je voedingswaren als je niet volledig met iets mee wil doen? Of als je geen prijs kunt winnen, maar wel meedoet voor de gezelligheid?
Vroeger kon je werken voor spek en bonen. Geen geld, maar krachtig voedsel voor de werker. De voorloper van werken voor kost en inwoning. Waarschijnlijk werd dit dan niet als een volledige baan beschouwd. Je werkte wel, maar kreeg er geen keiharde knaken voor. Zo veel is er dus niet veranderd. Nu mag je meedoen met het spel, en krijg je heus wel een spekje van je buurtgenootjes, maar voor de overwinning gaan zit er helaas niet bij.
“Ay, dios mío!” verzuchtte X laatst tijdens een wandeling door de Utrechtse binnenstad. Ze was enkele maanden geleden van Sevilla naar de Domstad verhuisd en ko...
Enkele dagen geleden las ik met veel plezier de column Afkickpoging van Dion van Meel. Zijn verhaal was erg herkenbaar voor me, als lijdend voorwerp van taalnaz...
In het noorden en oosten van ons land is de aard van de mensen en dus ook de taal verschillend van de rest. Het Nederlands daar kun je volgens Erwin Boers in on...
Karin was een leuke vlotte meid. Ze was 18 jaar en had met goed gevolg de havo doorlopen. Zin om verder te studeren had ze niet. Ze had avonturiersbloed en wild...