Column: Appelig

Elke dag weer heb ik voortschrijdend taalinzicht. Net als iedereen. De ene dag leer je eens een nieuw woord bij, dan weer hoor of lees je een bijzondere zinsconstructie. En soms doe je een echte ontdekking, zoals die ene dag dat ik ontdekte hoe je de naam van een bepaald soort appels daadwerkelijk schrijft.

Door Ruud Polak

In mijn jonge jeugd snoepten we verstandig en aten we appels zonder aansporing vanuit tv-commercials. Dankzij familierelaties in de fruit-business hadden wij steeds een kist vol staan. Gewoon zo’n ouderwetse houten veilingkist. En in die kist zaten Golde Liesjes. Dacht ik. Van die grote appels met een strak geel huidje met soms wat sproetjes er op. Lekker sappig en natuurlijk vers geplukt. Want we aten vaak appels en in die kist werden ze dus niet oud.

Op een dag deed ik ineens een ontdekking. Dat heb je weleens, dat je wereldbeeld in een flits verandert – ik in elk geval wel. Langslopend bij de groenteboer zag ik onze mooie gele appels tentoongesteld met daarbij op een bordje de prijs en de naam. Wat had die groenteboer daar nu van gebakken ? Het leken wel Engelse woorden die er stonden, terwijl onze appels toch echt van bomen kwamen die in een boomgaard stonden op Zeeuwse klei! Op het handgeschreven kartonnen bordje in de etalage van de groenteboer las ik: Golden Delicious.

Nu zat ik in de eerste klas van de middelbare school en had al wat Engels geleerd dus ik begreep wel dat dit inderdaad Engelse woorden waren. Rekenen had ik op de lagere school al goed geleerd, dus in een split second telde ik één bij één op en realiseerde ik me dat de ‘Golde Liesjes’ waar wij het thuis altijd over hadden, toch echt Golden Delicious-appels zijn. Ze smaken er gelukkig niet minder om.

Trouwens, weet je wat ook lekker is? Een verse bruine boterham met een niet te dun gesneden plak Kornet Bief.

Wil je je eigen overpeinzingen hier terugzien? Stuur je taalcolumn in.