Column: Afkickpoging

“Vooruit. Ik zal het proberen. Geen voorruit hé, dat is wat anders. Haha! Oh, sorry. Ik begin nu, oké? Oké.

Door: Dion van Meel

Weet u wat het is? Ooit verbeterde ik iedereen. Ooit irriteerde ik me zo erg dat ik het niet kon laten om iemand te verbeteren, terwijl de inhoud eigenlijk meer belangrijker was. Ooit kon ik het niet laten om me familie, vrienden, trainers en docenten te verbeteren als hun een taalfout maakte. Ooit was ik een Taalnazi, maar nu niet meer. Ik ben er mee klaar. Ging er veel te vaak opletten. Luisterde alleen maar na de woorden die uit de mond van personen kwamen, maar niet naar wát die woorden dan samen betekende. Niet naar de daadwerkelijke inhoud. Ik luisterde, knikte in stemmend, maar baalde in stilte als ik geen taal fout kon ontdekken.

Wat ik nu doe? Ik slik gewoon een aantal keer, als iemand een taal fout maakt. Dan zit ik even aan mijn neus of hou ik mijn hand voor mijn mond als mijn hersens het tòch niet kunnen laten om mijn te laten spreken. En als het er dan perongeluk ietswat onduidelijk uit komt en de persoon die de fout maakt, vraagt: “Zei je iets?”, zeg ik: “Nee, er is niks.”

Nu laat ik ieder gewoon hun gang gaan als hun fouten maken. Nu reageer ik niet meer als het meisje die een fout heeft gemaakt niks in de gate heeft. Nu doe ik gewoon of er niks gebeurt is als iemand zich verspreekt en ga ik door met de leven. Ik wil mijn niet beter voordoen als de rest. Want we verstaan elkaar toch? Dát is het meest belangrijkst!

Mag ik asjeblieft stoppen, dokter? Het lukt me niet. Wat is dit voor behandeling?  Ik heb echt alles geprobeerd om ervan af te komen, alles gedaan wat u zei, maar dit doet zo’n pijn. En zeer. En zeer pijn. Dit is niet menselijk. Ik wéét dat ik zei dat ik geen Taalnazi meer wil zijn. Ik wil gewoon geen stempel. Wil gewoon zoals iedereen zijn. Maar dit kán toch niet? Zo kan ik toch niet blijven praten? Bij een rotonde gaan we toch ook niet rechtdoor? En we spugen elkaar toch ook niet in ’t gezicht als we elkaar zien? Alles heeft regels, ongeschreven en geschreven. Zo ook taal!

Vergeet het, dok. Het lukt niet. Ik ben een Taalnazi en ik moet dat accepteren. Bedankt voor uw tijd. En trouwens: schrijf eens wat netter. Je bent toch geen vijf?

Dag, dokter.”

Dion van Meel is docent Nederlands op een middelbare school in Tilburg en keeper bij Willem II amateurs. Hij schrijft graag columns en korte verhalen over dingen die hem opvallen in de wereld van het voetbal, het onderwijs en de Nederlandse taal. Je kunt zijn overdenkingen ook volgen op Facebook en via dionvanmeel.nl, en natuurlijk hier! Lees meer taalcolumns van Dion.

Wil je zelf je taaloverdenkingen terugzien op onze site? Stuur je column in.