Door: Bert Koekkoek
Verhalenvertellers: waar zijn ze gebleven?
ingehaald door een te haastig leven.
Verhalenvertellers naar wie geboeid werd geluisterd;
naar het rijm. Naar het ritme. Aan hun lippen gekluisterd
de winterse kou en het duister trotserend.
De rijkdom van taal als een spons absorberend.
Waar zijn ze gebleven, de innig geliefden
die passie en hartstocht verwoorden in brieven.
Hun gedachten, emoties, hun hebben en houwen
Met krassende pen aan papier toevertrouwen?
Na wekenlang wachten dan eind’lijk repliek
Waar zijn ze gebleven? Of zijn ze antiek?
Ik weet het, ik klink ouderwets. Ik klink bitter.
Gevoed door de armoe van WhatsApp en Twitter.
Zinloze steenkolenengelse tweets.
140 karakters? Karakterloos niets.
Emoticon. Tekstballon. Dood aan de taal!
Elk wordt een stripheld in zijn stripverhaal.
Hoe platter het scherm, hoe platter de zinnen.
De tijdgeest; ik weet het, maar diep, diep van binnen
verlang ik naar toen. Toen er echt werd geschreven
en echt werd geluisterd. En echt werd gelezen.
Onlangs kreeg ik in Zuid-Afrika een plaatselijke krant te pakken. Geschreven in het Afrikaans. Dat is door de gelijkenis met het Nederlands voor ons een makkeli...
Af en toe moet je als taalcolumnist de thermometer weer eens even diep in je doelgroep steken om erachter te komen wat ze wil, dus ik dacht: ik vraag op Twitter...
‘Columns schrijven is een kunst, een kunde’, zegt Wim Daniëls treffend in de inleiding van het boek Er staat een mug op tafel. Sterker nog, Daniëls ...
Taalfouten? Natuurlijk kan ik me er nog aan ergeren, maar ik juich ze vooral toe. Meer moeite heb ik met sommige manieren waarop mensen taal gebruiken. Zo erg z...