Nee, ik wil dit niet, maar ik kan niet anders. Hier is het dan: mijn diepste geheim. Elke avond begeef ik me vrijwillig in de hel. Ja, godverdomme, ik kijk Utopia. Na een paar maanden ongedwongen zelfkastijding, was het voor mij zo klaar als een ijsklontje. Dit programma is één grote Fred-en-Ria-sketch. Voor de goede orde: de bewoners stoppen regelmatig dingen in de vergetelpot en zien slipjes door de vingers. Desondanks hebben ze superveel normens en waarders.
Door Michelle van Loosen
Als ik eerlijk ben, ligt de bron van ergernis ten opzichte van wangebruik van spreekwoorden en gezegdes dieper geworteld dan Utopia. Het is de schuld van mijn brugklasvriendin. Ze begon me plotsklaps uit te nodigen voor ‘glamour-en-glitter-cremetten’. Het hele ‘cremetten’ was nog tot daaraan toe. Er is wat voor te zeggen als je beste vriendin je in één woord weet te trakteren op een kostelijke uitlachbui én gratis vlees. ‘Cremetten’ zou niet per definitie gelijk hoeven staan aan oerdomheid. Het kón duiden op de genialiteit van een briljante samentrekking; namelijk die van ‘cremeren’ en ‘spetten’. Laten we er geen doekjes om wikkelen, gourmetten is natuurlijk niks anders dan het zwart laten blakeren van je minislavinken en het wegvegen van de vetspetters op je bezwete voorhoofd. Toen ze over ‘glamour en glitter’ begon, brak mijn voet. Ik had hier allesbehalve te maken met een vleesgeworden Dikke van Dale. En belangrijker, deze ziekte bleek besmettelijk. Járen heb ik er over gedaan om de volgorde van de glitter en glamour weer chronologisch in mijn hersens te archiveren.
Ja, ik koester wrok. Tegen haar en tegen Utopia. Voordat je het weet worden die foute spreekwoorden ook hier tering en inslag en zet ik op zaterdagavond ineens de slaplantjes buiten in plaats van de bloemetjes. Dus ik heb een verzoek: lieve Huub van Ballegooy en/of lieve John de Mol, zullen we doen dat jullie dit soort taalbarbaarsheid in het vervolg censureren? Nooit meer oranje en paars ergeren aan Utopiaanse versprekingen of bang zijn voor spreekwoordelijke beperkingen. Twee vliegen in één mokerslag als je het mij vraagt.
Oost west, thuis best. De appel valt niet ver van de boom. Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. E...
Hoe je de naam van je eigen huisdier schrijft, weet je vast heel goed. Maar hoe zit het met je taalkennis van de rest van de dierenwereld?...
Over Koning Bekijk-het-maar Opeens, in de stoptrein van Nijmegen naar Den Bosch, presenteerde het zich. Zo’n woord dat je nog maar zelden hoort: ‘ammehoel...
Ik slaap in mijn blootje. Of eigenlijk ook weer niet, want 'mijn blootje' kreeg onlangs een andere betekenis....