Ik snap 'm niet

In haar nieuwste boek 'Taal voor de leuk' neemt Paulien Cornelisse ons mee in al haar taalverwonderingen. Van het woordje 'heul' (in plaats van 'heel') en de befaamde FONQ-slogan 'Vind jouw mooi': er is genoeg in de wereld van taal om je over te verbazen. Zo ook over dierennamen. In dit fragment uit het boek neemt Paulien ons mee in haar overdenkingen hierover. En eh, wil jij kans maken op haar boek? Lees dan zéker door tot het eind!

Kakkie

Er was een kat kwijt en er waren briefjes opgehangen. Kakkie, las ik. Het was een kat uit Amsterdam-Zuid. Dat was wel passend, want Amsterdam-Zuid is een kakbuurt. Maar waarom de kat Kakkie genoemd? Was Kakkie ooit een kat die naast de bak kakte? Dat misschien nog steeds wel deed? Of was er een peuter in de familie die 'katje' probeerde te zeggen en er 'kakkie' van maakte? Of was de familie van Kakkie bezig met het accepteren van het feit dat ze in een kakbuurt woonden? Dan maar all the way en je kat Kakkie noemen. De hond heet Rolex en de parkieten noemen we Moët en Chandon. De nieuwe directeur van Artis heet Rembrandt Sutorius en ik denk dat die voornaam een last is. Dat je je steeds maar weer moet verontschuldigen dat je echt niet kunt tekenen, of in ieder geval niet zo goed als de 'echte' Rembrandt. Maar wie ís de echte Rembrandt? Van hoeveel dierentuinen moet je directeur worden voordat je eindelijk de definitieve Rembrandt bent? In Artis krijgen de dieren nog wel namen, maar er wordt niet meer zo mee naar buiten getreden. Een vrijwilligster heeft mij ooit uitgelegd dat dat het beleid was - de dieren zijn daar niet als individu, maar als representant van hun soort. De olifant is daarom gewoon 'de olifant'. Maar voor intern gebruik hebben de dieren wel namen. Logisch, want het is niet te doen om een baby-olifant te voeren en ondertussen te denken: wat een interessante representant van alle baby-olifanten ter wereld. (Ik zou sowieso geen enkele gedachte meer kunnen hebben behalve: 'Owwww ... die haartjes!') Opvallend is wel dat die interne namen in Artis heel zorgvuldig en cultureel-sensitief worden gekozen. Een paar jaar geleden werd er een olifantje geboren dat 'Sanuk' werd genoemd. Dat is een Thaise naam, want de Artis-olifanten wonen 'eigenlijk' in Thailand. Als de namen toch niet officieel zijn, zou je denken: noem die olifant lekker Kakkie als het zo uitkomt. Of Rembrandt. [line]

Winactie!

Ben jij benieuwd naar de rest van het boek 'Taal voor de leuk'? Dat komt mooi uit, want we mogen vijf boeken weggeven! We zijn erg benieuwd naar nog meer gekke dierennamen. De vraag luidt dan ook: deel de vreemdste dierennaam die jij ooit hebt gehoord. Laat het ons weten in een reactie (hier, op Facebook, Twitter of Instagram of stuur een mail of postduif als het niet anders kan) en wie weet belonen we jou met een exemplaar! Meer van Paulien Cornelisse:

Ik snap 'm niet

Kleine spoiler: de titel van Paulien Cornelisses nieuwste boek Taal voor de leuk geeft eigenlijk alles weg over de inhoud. Dit boek gaat over taal. Voor de leuk. We kennen natuurlijk allemaal al Taal is zeg maar echt mijn ding en En dan nog iets. Het nieuwste werk is een waardig opvolger van die twee.  Door Jojanneke Drapers Paulien Cornelisse doet waar zij goed in is: talige en minder talige fenomenen opsporen, observeren en analyseren. Vervolgens beschrijft ze in korte en gevatte stukjes wat haar opvalt. Wie denkt dat Taal voor de leuk een verzameling is van totaal van elkaar geregen losstaande verhaaltjes, heeft het mis: het is een soort Het Jaar Rond in Taal. Stukjes sluiten thematisch op elkaar aan; Sinterklaas, Valentijnsdag en Pasen komen bijvoorbeeld langs - samen met alle clichés die erbij horen - en worden aangevuld met dingen waar ik nog nooit bij had nagedacht, of nog niet wist. Zo schijn je in dertiende-eeuws Engeland, mocht je daar ooit terechtkomen, beter niet over mensen te kunnen zeggen dat ze nice zijn. Tijdens het lezen zul je talloze dingen herkennen. Of het doet je denken aan uitspraken die je zelf zijn opgevallen. De oude dame die opmerkte: "Ik houd niet meer zo van nare dingen", deed mij denken aan al die jonge, hippe mensen die in hun Tinderprofiel graag vermelden dat ze van ‘reizen, lekker eten en leuke dingen doen’ houden – want wie houdt er nou niet van een open deur? Los van dingen waar ik zelf nog nooit over had nagedacht, bespreekt Paulien ook dingen die mij en vast ook de rest van Nederland al waren opgevallen – ook gezien het aantal inzendingen bij Taalvoutjes. Ik was blij (of nou ja, blij?) de reclameslogan van Fonq weer terug te zien: ‘Fonq vind jouw mooi’. Zelfs hierover heeft Paulien geen uitgesproken mening, maar het doet je wel beseffen dat dit een prachtige taalode is aan deze tijd om in je kast te hebben en over vijftig jaar weer eens terug te lezen. Meermalen ziet Paulien de noodzaak om aan te geven dat zij de baas van de taal niet is. Ze heeft niets over te zeggen over hoe mensen spreken, dus observeert ze. Een nuchtere kijk op taal, waar veel mensen wat van zouden kunnen leren. Ik zelf ook nog weleens, merk ik: zo schrijft Paulien Cornelisse ‘seks’ in haar boek als ‘sex’. Daar vind ik iets van, maar wat ga ik eraan doen? Is het boek daardoor minder leuk? Nee. Eigenlijk is Cornelisses kijk op taal een wijze levensles. Observeer, verwonder je, en schrijf er een stukje over.

Is dit boek geschikt voor jou? JA: als je taal liever bewondert dan erover zeurt. NEE: als je liever zeurt over taal dan het bewondert.

Auteur: Paulien Cornelisse Uitgeverij: Cornelisse Jaar: 2018 Aantal pagina’s: 256 Meer van Paulien Cornelisse:

Ik snap 'm niet

[intro]Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse omschrijven in twee woorden? Totaal Herkenbaar. Cornelisse laat in een serie humoristische columns zien dat taal ons leven soms alleen maar ingewikkeld maakt en dat mensen nooit precies zeggen wat ze bedoelen. Ook lijken de meeste uitdrukkingen logisch omdat we ze kennen, maar zijn dat helemaal niet als je ze letterlijk neemt. Waarom gebruiken we bijvoorbeeld uitdrukkingen als ‘de nodige vertragingen’ als het regent of ‘de nodige armoede’ als het slecht gaat met de economie? Wat is daar nodig aan?[/intro] Door Berith van Pelt In haar columns bespreekt Cornelisse modewoorden die komen en (vaak gelukkig) ook weer gaan, woorden die vroeger iets anders betekenden dan nu, woorden die onuitstaanbaar zijn maar toch gebruikt worden, de manier waarop mensen woorden uitspreken en hoe woorden in verschillende contexten gebruikt worden. Ze is nuchter en neemt geen blad voor de mond. Dit resulteert in hilarische, soms ietwat grove, passages. Ik heb erg gelachen om het hoofdstukje over de valentijnsbrief. Nadat de voorgeschreven valentijnskaarten, die ons jaarlijks vanuit de boekwinkels tegemoet glitteren, vakkundig door Cornelisse zijn afgekraakt, gaat ze in op de vraag hoe je een zelfgeschreven valentijnsbrief moet beginnen. Niet te dramatisch (‘Liefste!’), wel sexy (‘ik ben recentelijk gevoelens voor je gaan ontwikkelen’ is dus geen goed idee) en niet te schoolmeisjesachtig. Als je – net als ik – ooit een show van Paulien Cornelisse hebt bijgewoond, is het niet moeilijk je haar voor de geest te halen terwijl ze dit relaas voorleest en zul je – net als ik – ongetwijfeld nog harder moeten lachen. Behalve deze beschrijft Cornelisse nog veel meer grappige situaties en overwegingen. Als je niet de hele tijd hardop moet lachen tijdens het lezen van het boek, heb je als taalliefhebber toch tenminste constant een glimlach op je gezicht. Lees ook de column van Paulien Cornelisse over de taal van dieren!

Is dit boek geschikt voor jou? JA: Als je dol bent op sarcastische, cabaretteske verhalen over taal en niet bang bent om te lezen hoe een van je eigen taalgewoonten wordt afgekraakt. NEE: Als je liever taalkundige analyses leest die wetenschappelijk onderbouwd zijn of als je je nooit stoort aan of ten minste verwondert over andermans taalgebruik.

Meer lezen van Paulien Cornelisse? Dat kan!

Auteurs:Paulien Cornelisse Uitgeverij: Contact Jaar: 2009 Aantal pagina's: 229