Ik snap 'm niet

[intro]De Nederlandse taal is en blijft een moeilijke taal. Ik moet geregeld het woordenboek raadplegen omdat ik soms twijfel hoe je een woord spelt, of hoe je het ‘überhaupt’ moet schrijven. Ik zal dan ook nooit beweren dat ik de Nederlandse taal volledig beheers. Wie kan dat wel?![/intro] Door Paul Asselbergs Ik heb er wel een grote hekel aan als ik in rapporten of kranten domme spelfouten tegenkom. Dat noem ik 'tekstueel misbruik'. Dat vind ik ook onnodig. Er zijn toch niet voor niets woordenboeken? Mijn vriend Kees heeft veel gevoel voor taal. Brutaal, prenataal of genitaal, dat maakt hem niks uit, als het maar met taal te maken heeft. Als hij weer eens iets bijzonders op taalgebied heeft ontdekt, dan wil hij van mij altijd weten of ik dat óók weet. Dan zeg ik: “Heb je weer een test, Kees?” Soms irriteer ik me daaraan. Grapje!  Het is ‘daar erger ik mij aan’ of ‘dat irriteert me’, maar dat wist u natuurlijk allang. Laatst nam ik bij Kees ook eens de proef op de som. Ik vroeg hem: “Hoe schrijf je 'barbecue'?” Hij zei onmiddellijk (ook zo’n leuk woord): "Barbeque schrijf je met een q." Ik zei: “O, jij hoort dus ook tot die miljoenen Nederlanders die het woord 'barbecue' met een q schrijven?” Hij keek mij wat ongelovig aan, pakte direct het Groene Boekje en zag tot zijn niet geringe verbazing dat barbecue inderdaad met een c geschreven wordt. Zijn reactie was verbluffend. Hij zei: "Dit is nou echt de eerste keer dat ik een fout in het woordenboek zie staan." [line] Wil jij jouw eigen column gepubliceerd zien op Taalvoutjes en beloond worden met een superleuk Taalvoutjes-pakket? Stuur je tekst dan nu in!  

Ik snap 'm niet

[intro]Karin was een leuke vlotte meid. Ze was 18 jaar en had met goed gevolg de havo doorlopen. Zin om verder te studeren had ze niet. Ze had avonturiersbloed en wilde graag een jaartje naar het mondaine Parijs om daar te werken als au pair. Ze schreef zelf altijd au père. Karin was nogal een vaderskind. [/intro]     Door Paul Asselbergs   Haar ouders vonden het natuurlijk helemaal niet leuk dat hun knappe en lieve dochter al op haar achttiende naar zo’n wereldstad ging. Maar ja, Karin had nu eenmaal de leeftijd van de volwassenen bereikt en dreef toch altijd al graag haar zinnetje door. Op zekere dag verliet ze dus het ouderlijk huis. Ze had haar ouders beloofd dat ze zo af en toe eens iets van zich zou laten horen. Toen ze een paar maanden in Parijs bij een leuk gezin inwoonde, schreef ze een brief met daarin de volgende tekst:

"Dag lieve paps en mams, ik heb het hier geweldig naar mijn zin. Ik heb Frans, ehh ... mijn Frans al opgehaald. Parijs is een prachtige stad. Het is hier altijd lekker weer. O ja, voordat ik het vergeet te zeggen: ik ben geen maagt meer. Liefs, Karin."

Nadat haar vader de brief gelezen had, gooide hij hem met een grote vloek op de grond en riep: “Niet te geloven! Dat heeft nou vijf jaar havo gehad en dan schrijft ze maagd verdomme nog met een -t." [line] Paul Asselbergs is een geboren en getogen Bergenaar en is een echte ‘taalkunstenaar’. Woordspelingen zijn zijn handelsmerk. Hij is al vele jaren columnist voor een huis-aan-huisblad in Bergen op Zoom en hij geeft regelmatig lezingen over taalkunsten. Daarnaast heeft Paul een aantal boekjes uitgebracht met komische verhaaltjes en puntdichtjes. Ook is hij een veelgevraagd BABS (Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand) en sloot hij al ruim 600 huwelijken, waarover hij vertelt in zijn boekjes. [line]

Wil je zelf je column terugzien op onze site? Stuur je column in.