Column: Een verwarrende beestenboel

Toen de vroege vogel vanmorgen met vlinders in zijn buik wakker werd, besloot hij even langs te gaan bij twee tortelduifjes. Het was een warme zomerochtend, de mussen vielen van het dak. Maar dat kon hem niets schelen, hij had geslapen als een marmot. Ze vormden een vreemd stel, die twee: de een zo dom als een gans, de ander stoned als een garnaal. Maar de vroege vogel vond het altijd gezellig om in die beestenbende een broodjeaapverhaal te vertellen. De twee duifjes luisterden vol bewondering naar zijn verhalen over hoe hij ooit een wolf in schaapskleren in de val probeerde te lokken, maar in werkelijkheid geen vlieg kwaad deed.

Door Saskia Hupjé

Het gevogelte schrok van een voorbijwandelende poes, geen onbekende en zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. De vroege vogel toonde zich een koele kikker en maakte een paar slapende honden wakker. Aangezien blaffende honden niet bijten maar een kat in nood rare sprongen maakt, werd het een vermakelijk tafereeltje. Als een kip zonder kop koos de opgejaagde poes het hazenpad. Zo glad als een paling in een emmer snot baande ze zich een weg door de bosjes. Ze ontweek op miraculeuze wijze een overstekende koe die aan het uitvogelen was hoe ze in vredesnaam een haas moest vangen.

Verderop schuilde er nog een addertje onder het gras en poes vluchtte zo bang als een wezel een oude eik in. Er was geen hond meer te zien, alleen haantje de voorste die rustig de kat uit te boom zat te kijken. Gelukkig kwam die dan wel weer op haar pootjes terecht. Zo mak als een lammetje liet poes zich door de tortelduifjes naar huis brengen, waar het een enorme bende was. Want het is nu eenmaal een waarheid als een koe: als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel!

Wil je zelf je column terugzien op onze site? Stuur je column in.

Bewaren