Door Dion van Meel
Vermist: Tilburg
Menterwoldestr. 2 meisjes 6-8 jr, bl.haar, blauwe jurk en 1 jongen, 6jr, Chinees uiterlijk, zwart haar allen op de fiets. Tips? Bel nu ***
Misschien had ik er beter aan gedaan het berichtje maar één keer te lezen en meteen rond te gaan kijken naar de vermisten. Bij iedere keer dat ik het berichtje las, groeide m’n twijfel en onduidelijkheid. Stap voor stap probeerde ik het cryptische berichtje te ontleden.
Dat er twee meisjes waren vermist, was me redelijk duidelijk. Ik kon me echter niet voorstellen dat ze nu nog in de Menterwoldestraat waren. Anders zou de melder ze wel hebben gezien en ze niet als vermist hebben opgegeven. Waren ze daar dan voor het laatst gezien? Of waren het gewoon een paar meisjes en woonden ze op Menterwoldestraat 2? Ik stond er niet van te kijken dat het hier ging om een grapje. M’n twijfel werd groter. Hoe oud waren ze nou precies? Tussen de zes en acht jaar? Of was de een zes en de ander acht? Het streepje maakte het me verdomd lastig. Het antwoord zou het wellicht gemakkelijker maken, mocht ik ze spotten. Dan zou ik ze het kunnen vragen als ik ze zou zien. Hadden ze trouwens beiden blond haar? Of staat bl. in het Burgernetafkortingenlijstje voor blauw? Het zou kunnen; in deze tijden vol onzekerheid mocht ik niks uitsluiten. Ik vond het daarnaast ietwat vreemd dat ze volgens het sms’je met z’n tweeën in een blauwe jurk waren gepropt, maar ook dít mocht ik niet uitsluiten; Siamese tweelingen in een blauwe jurk zijn misschien uitzonderlijk, maar ze bestaan. Misschien was Burgernet het vergeten te vermelden, of waren de tekens gewoon op. Een sms’je, hé. 160 tekens, dat is niet veel.
Verder lezend, werd het me duidelijk dat er mogelijk ook een jongen met een Chinees uiterlijk bij was. Uit de zin leidde ik af dat hij dit uiterlijk pas 6 jaar had. Dat hij vóór die tijd bijvoorbeeld een Hollands uiterlijk had, maar door een samenloop van omstandigheden een Chinees uiterlijk kreeg. Óók dit klonk me wat vreemd in de oren, maar wederom mocht ik dit niet uitsluiten; Burgernet had m’n hulp nodig. Ik bedacht dat ik het hem wel zou vragen als ik ‘m zou zien. Om er zeker van te zijn dat hij het was. Als ik ‘m al vond, want de volgende zin maakte m’n mogelijke zoektocht nog ingewikkelder. Zwart haar allen op de fiets? Allen was vast een tikfout. Ze zouden vast niet met z’n allen op de fiets zitten. Alleen, dus. Maar had de jongen alleen zwart haar op de fiets? Dat stónd er. Dat zou betekenen dat ik de jongen nooit zou herkennen als hij niet op zijn fiets zou zitten. Of bedoelden de helden van Burgernet dat de fiets zwart haar had? Dat het zwarte haar alleen op de fiets zat, maar niet op de jongen? Het leek me namelijk logisch dat, als de jongen een Chinees uiterlijk had, hij zwart haar had. Ik ken geen Chinese mensen met blond haar, tenzij ze het zouden hebben geblondeerd. Of blauw hebben geverfd. Maar als hij daadwerkelijk zes was, kon ik me dat niet voorstellen, al gebeurde het mij vroeger wel vaker dat ik waterverf in m’n eigen haar smeerde als ik aan ‘t spelen was. Ik moest alle opties openhouden; het is een rare tijd waarin we leven.
Heel de dag stond ik in opperste staat van paraatheid, speurend naar twee meisjes van zes en acht jaar, gepropt in één blauwe jurk. Heel de dag hield ik m’n ogen open voor een jongen met pas zes jaar een Chinees uiterlijk, op een met zwart haar beklede fiets. Ik vond ze niet.
Ik hoop dat ze terecht zijn. De twee meisjes in hun blauwe jurk. En de jongen met zijn Chinese uiterlijk. Ik hoop dat ze terecht zijn in hun straat. Op nummer 2 of op een ander nummer. Ik hoop dat ze gelukkig zijn, weer veilig op school of bij papa en mama. Dat de meisjes weer stralen in hun blauwe jurk, met hun blonde haartjes dansend in de wind. Ik hoop dat ze ieder hun eigen jurkje hebben. Of misschien samen één jurk die ze dan met liefde delen. En ik hoop dat het jongetje gelukkig is. Met zijn uiterlijk, zijn haar en zijn fiets.
Bij nood zal ik er zijn. Om ze te zoeken, ze uit de sloot te trekken, ze tegen te houden bij een stoplicht en ze te corrigeren. Maar voorlopig zal er op mijn telefoon geen melding binnenkomen van Burgernet; mij te ingewikkeld.
Dion van Meel is docent Nederlands op een middelbare school in Tilburg en keeper bij Willem II amateurs. Hij schrijft graag columns en korte verhalen over dingen die hem opvallen in de wereld van het voetbal, het onderwijs en de Nederlandse taal. Je kunt zijn overdenkingen ook volgen op Facebook en via dionvanmeel.nl, en natuurlijk hier! Lees meer taalcolumns van Dion.
Wil je zelf je taaloverdenkingen terugzien op onze site? Stuur je column in.
Elke taal heeft ze: standaardzinnen die je gebruikt in alledaagse situaties. ‘Zo vind je nog eens wat’, ‘Het kan nooit ver meer zijn’ en ‘Ik zal blij zijn als h...
Er zijn van die woorden die echt tot de verbeelding spreken. Scheurbuik bijvoorbeeld. Als kind had ik er allerlei beelden bij: helse buikpijnen, gescheurde mage...
Toen de meiden van Taalvoutjes me vroegen of ik iets wilde vertellen over de herkomst van het woord ‘aarzelen’, heb ik toch wel even getwijfeld. Waarom? De oors...
“Meneer, man! Dit kunt u niet maken. Ik heb u écht gemaild. Ah, kom op, meneertje. Ik wil echt over naar de derde. Dit punt kan me een jaar kosten. Dat wilt u t...