Ik snap 'm niet

Daar liggen ze dan, uitgeteld van een lange dag spelen, skaten, kletsen en giebelen. "Mogen we nog even kletsen?", vroegen ze me. Maar van kletsen kwam niet veel meer, binnen drie minuten lagen ze te slapen, mijn dochter en haar vriendinnetje. Al meer dan 24 uur in elkaars gezelschap zonder ook maar één onvertogen woord: zij spreken elkaars taal.   Door Janinne Kraaima     Ze spreken een taal die wij niet begrijpen, een taal die niemand begrijpt, alleen zij twee. Anderen voelen zich daardoor soms buitengesloten, maar ze doen het niet expres. Met z’n tweeën zijn ze één en als vanzelfsprekend voelen ze elkaar aan, soms zelfs zonder woorden. Ze gaan ieder naar een andere school, er zit zelfs een schooljaar tussen. Op school hebben ze andere vrienden en vriendinnen en daar spelen ze ook met anderen, maar eigenlijk telt er voor allebei maar één: dat is de ander. Hun beider zielen zijn verwant. Als een soort Sjors en Sjimmie zijn ze ieder vrij moment samen, bespreken ze hun diepste geheimen, hun grootste irritaties en  hun machtigste wensen. Ze spannen samen om te krijgen wat ze willen. Ze voelen zich vertrouwd bij elkaar, ze voelen zich vertrouwd in elkaars gezin, ze slapen en eten bij de ander net zo als dat ze dat in hun eigen huis doen: ze zijn thuis bij elkaar. Ondanks hun kinderleeftijd laten ze mij als volwassene zien wat echte vriendschap is: ze zijn zo trouw en loyaal aan elkaar dat het me ontroert. Zelf zien ze de schoonheid er nog niet van, maar ik hoop dat ze later met zoveel warmte terugdenken aan deze tijd dat ze dan nog steeds kunnen zeggen: wij spreken elkaars taal. [line] Heb je zelf een taalergernis, een favoriet woord of een andersoortige taalbeslommering? Stuur jouw column in en word beloond met tal van Taalvoutjes-hebbedingen!